Gelukkig bleek mijn gepieker tevergeefs

Op 21 januari j.l. overhandigden Anne en ik ‘Het mens achter de labels’ aan Paul Blokhuis op het Depressiegala in Theater Tuschinski.

Gastcolumn van auteur van het boek: Rivka Ruiter

Die avond kregen wij een halfuur voor aanvang van het gala voor het eerst ons boek in handen. Ik heb het boek de rest van de avond dan ook niet meer losgelaten en als een talisman bij me gedragen. Het is zo gek en mooi om iets waar je bijna een jaar aan hebt gewerkt ineens echt vast te houden. Het voelde bijna als een pasgeboren baby die je geen moment meer uit het oog wilt verliezen.

Maar net als je eigen kind, moet je een eigen boek op een dag toch de wereld in sturen. Spannend is dat, want zal iedereen net zo enthousiast zijn over wat je hebt gemaakt als jijzelf? Zullen de mensen de boodschap begrijpen? Willen mensen het boek überhaupt wel kopen? Dit zijn gedachten die in die eerste weken toch wel door je hoofd spoken.

Gelukkig bleek mijn gepieker tevergeefs.

Al snel ontvingen we ontzettend fijne reacties op het boek. Mensen voelden zich begrepen, getroost en minder alleen. Zo ontving ik berichtjes van mensen die met niemand over hun psychische problemen praten, zelfs niet met hun familie, en stiekem dit boek hadden besteld om toch wat herkenning te vinden.

Ook was er een meisje dat in het boek de dingen die zij herkende van zichzelf had onderstreept en dit exemplaar met aantekeningen aan haar behandelaar had gegeven. Op deze manier lukte het haar om weer verder in gesprek te komen. Er waren ook lezers die het boek cadeau deden aan hun behandelaars die het boek vervolgens weer in hun wacht- of spreekkamer neerlegden of er binnen hun team over vertelden. Door al dit enthousiasme kwam de tamtam al snel op gang. Mensen gingen het boek aanraden en deelden foto’s van zichzelf met het boek op social media.

“Ook hoe ik er zelf bij lag een week voor het Depressiegala was niet al te best: letterlijk ziek van angst, niet eens meer in staat om boodschappen te doen, vol vragen of ik het allemaal wel zou gaan trekken.”

Natuurlijk komt aandacht voor je boek niet helemáál vanzelf. Dit is iets waar wij met dsmmeisjes ook hard voor gewerkt hebben door ontzettend veel mensen aan te schrijven en te vertellen over het boek. Op heel veel mailtjes kregen we geen gehoor, dat hoort erbij, maar helemaal stil bleef het zeker niet. Zo waren er boekhandels die ons boek inkochten voor in de winkel en universiteiten, hogescholen en bibliotheken die het boek in hun collectie opnamen. Er was zelfs een zorginstelling die besloot ons boek cadeau te geven aan al haar medewerkers. Daarnaast recenseerden mensen ons boek op bijvoorbeeld Bedrock.nl werd er een stuk over ons geschreven op de website van het Amsterdam UMC en waren we te horen op onder andere NH Radio.

Bekijk hier een overzicht van alle media aandacht voor het boek.
Het boek is geschreven met 22 schrijvers van onze website dsmmeisjes.nl, zie: dsmmeisjes.nl.

Niet te vergeten: eind februari stond er een vrachtwagen van het Centraal Boekhuis op de stoep die ons honderd boeken kwam brengen die wij dankzij een subsidie van SocialRun mochten gaan opsturen naar hulpverleners (in opleiding). Deze honderd hulpverleners waren een tijdje terug genomineerd door de schrijvers en lezers van dsmmeisjes.nl aan wie we hadden gevraagd: welke hulpverlener zou jij willen bedanken met een boek en waarom? Zo zijn er de afgelopen tijd ook nog eens honderd boeken voorzien van een motivatie op de post gegaan naar hulpverleners door het hele land.

In deze gehele rollercoaster zou je bijna vergeten dat Anne hiernaast nog een fulltime baan heeft en ik zelf zoet ben met het beheren van dsmmeisjes.nl. Daarnaast hebben we beiden nog elke dag onze handen vol aan onze eigen psychische issues.

Zo heeft Anne last van een zware sociale angststoornis en heb ik vooral last van psychosomatische problemen, die zich uiten in veel vermoeidheid, angst en pijn. Ik zal niet snel vergeten dat Anne voor een radio-interview haar bètablokker was vergeten te slikken en echt bevend en zwetend haar verhaal zat te doen. Ik weet zeker dat de interviewer aan de andere kant van de lijn níks doorhad, maar ik zag de doodsangst die zich meester van haar maakt zodra ze iets sociaals moet doen. Elke dag van haar leven weer, ondanks de vele therapie die ze hiervoor gehad heeft en de medicijnen die ze slikt.

Ook hoe ik er zelf bij lag een week voor het Depressiegala was niet al te best: letterlijk ziek van angst, niet eens meer in staat om boodschappen te doen, vol vragen of ik het allemaal wel zou gaan trekken. Al weet ik zeker dat op het gala zelf niemand dit aan mij heeft gemerkt.

Mede hierom ben ik zo trots op dit boek: het geeft een gezicht aan dat wat in onze samenleving zo vaak verborgen blijft. Want oh, wat zijn mensen goed in de schijn ophouden en op het oog fantastisch functioneren. Je moest eens weten hoeveel moeite dat kan kosten. Hoe ontzettend dapper en inspirerend het is om te zien en te lezen hoe iedereen dat toch op zijn of haar volstrekt unieke wijze weet vol te houden en zijn of haar eigen weg hierin weet te vinden.

Dit is tevens de reden waarom Anne en ik, en alle andere schrijvers van het boek en dsmmeisjes.nl, ervoor kiezen om hier toch open over te zijn.

Het is belangrijk voor mensen om te weten dat dit bestaat en niet iets geks of engs is, maar het is ook móói, al die unieke inkijkjes in hoofden. Ik, als hoofdredacteur van dsmmeisjes en mede-auteur van het boek ‘Het mens achter de labels’, kan daar intens van genieten en ben nog altijd elke dag dankbaar dat mensen dit aan mij en alle andere lezers willen laten zien. Ik ben daarom absoluut bereid om nog heel vaak mijn eigen angsten te overwinnen om deze belangrijke verhalen telkens weer te laten horen!

Rivka Ruiter