Linda de Waart schreef het boek Taboe over de heroïneverslaving van de Turkse Ahmet Türkmen en had tientallen interviews met hem.
“Ik was geraakt door Ahmets eenzaamheid, dat hij het zo lang verborgen heeft gehouden voor zijn omgeving. Soms was ik zelf ook even in tranen.”
Je bent redacteur bij Lef Magazine, een tijdschrift voor mensen die herstellen van een verslaving of eetstoornissen, dus je hebt al veel ervaringsverhalen gehoord van verslaafden. Wat maakte het verhaal van Ahmet zo bijzonder?
‘Hij komt uit de Turkse gemeenschap en daar is het stigma op verslaving nog groter dan in de westerse cultuur. Ik vond het mooi dat hij dat taboe wil opheffen door zijn verhaal te vertellen. In het algemeen telt al dat er veel vooroordelen over verslaving bestaan: dat het je eigen schuld is als je verslaafd raakt, dat verslaafden onbetrouwbaar zijn, dat ze een slechte opvoeding hebben gehad of dat ze zielig met een spuit in hun arm onder de brug liggen. Verslaafden zijn juist vaak mensen met een normaal leven, ze zijn bijvoorbeeld hoogopgeleid, hebben een gezin en een druk sociaal leven. Meestal zijn ze zachtaardig.
Bij een deel speelt de omgeving een belangrijke rol in het verslaafd raken, maar het is ook altijd genetisch bepaald. Je hebt bepaalde componenten in je hersenen die dat bepalen, simpelweg gezegd de rem en het gaspedaal. Bij verslavingsgevoeligen is het gaspedaal wat harder ingetrapt dan de rem. Binnen de Turkse maar ook in de Marokkaanse en andere zuidelijke culturen zijn de vooroordelen en schaamte nog groter en hardnekkiger. Verslaafden uit deze gemeenschappen zullen niet snel naar buiten treden met hun verhaal. Daarom vind ik het extra bijzonder dat Ahmet dat wel doet.’
Wat raakte je in zijn verhaal?
‘De eenzaamheid van Ahmet omdat hij het zo lang verborgen heeft gehouden voor zijn omgeving. Hij was niet alleen bang voor de oordelen van anderen, maar leed ook onder zijn eigen vooroordelen over verslaving. Hij was zo ziek, maar stond er alleen voor. Tegelijkertijd wilde zijn familie hem graag helpen toen ze eenmaal wisten dat hij verslaafd was, daar spreekt ook veel liefde uit.
Hun hulppogingen hielpen hem niet, maar het is wel fijn dat zijn familie zo achter hem stond. Het is een warme cultuur. In Nederland laten we ons wat meer leiden door nuchterheid.’
“Het is in feite net als diabetes, je hebt een ziekte waar je hard aan moet werken om hem onder controle te houden.”
Waarom moest Taboe er komen?
‘Om het taboe op verslaving op te heffen binnen de Turkse en Marokkaanse cultuur. Maar ook om in het algemeen verslaafden duidelijk te maken dat ze professionele hulp nodig hebben om van hun verslaving af te komen. Je kunt zoiets niet in je eentje doen. Het is in feite net als diabetes, je hebt een ziekte waar je hard aan moet werken om hem onder controle te houden.
Het boek is ook geschreven voor de Turkse en Marokkaanse gemeenschap en voor hulpverleners die met mensen uit deze culturen werken. Voor hen hebben we speciale hoofdstukken geschreven met aanvullende informatie.’
Het is een aangrijpend verhaal. Hoe was het voor jou om hier mee bezig te zijn?
‘Ik heb tientallen interviews gehouden met Ahmet, dat schept een band. Soms schreef ik dingen op die hij niet eens letterlijk had verteld, maar die ik tussen de regels door toch had opgepikt. Zo intens was die samenwerking. Ahmet vond het niet altijd makkelijk, hij gooide zijn lief en leed op tafel waardoor zijn verleden weer werd opgerakeld. Het werkte dus een beetje therapeutisch. Soms kreeg ik zelf ook tranen in mijn ogen, vooral als hij vertelde over zijn eenzaamheid.’
“We hebben niks afgezwakt want het verhaal moet bij de lezer blijven hangen. Gelukkig zit er een happy end aan.”
Lees hier het interview met Ahmet
Meer over Taboe
Lees hier meer over het boek of bestel het direct.
